چگونه با کودکان خود برخورد کنیم ؟

چگونه با کودکانمان برخورد کنیم؟

دیگر از دستش خسته شده اید، هرچه می گویید برعکس آن عمل می کند، خیلی وقت ها از لج بازی هایش لجتان می گیرد، گاهی از دستش به حدی خسته و کلافه می شوید که حاضر نیستید حتی صدایش را بشنوید یا قیافه اش را ببینید. هر راهی را هم که بلد بوده اید رفته اید و امتحان کرده اید اما باز هم نتیجه ای نگرفته اید و...

می‌خواهیم به شما اطمینان بدهیم که با استفاده از برخی روش‌ها می‌توانید در شرایطی که فرزندتان این‌طور بدرفتاری می‌کند، خونسردی‌ خود را حفظ کنید و روش مناسبی در پیش بگیرید؛ به‌خصوص هنگامی که با مشکلات تربیتی زیر مواجه می‌شوید. نق نق نکن بچه...!

 راههای برخورد با کودکان دوره دبستان

دوره دبستان از جهت تعلیم و تربیت، بهترین دوران است که این دوره توسط حضرت پیامبر (ص) دورة سنّی «تأدیب» یا تربیت و ادب آموزی نامیده شده است و طفل در این دوره انعطاف و پذیرش بیشتری برای تربیت دارد.

کودک در این سنین میلی شدید به رفاقت با همسالان دارد و این کار در خانواده امکان پذیر نیست.

در صورت آمادگی و حتی کفایت خانواده برای آموزش کودک در خانه، باز هم رفتن به مدرسه مزایای خیلی بیشتری برای طفل دارد.

خانه و مدرسه مکمل یکدیگرند و به موازات هم می بایست موجب رشد و نمو کودک شوند.

در مدارسی که والدین با اولیای مدرسه کمتر ارتباط سازنده و مشورتی دارند، دانش آموزان از مشکلات رفتاری بیشتری برخوردار بوده اند.

موریس دُبِس- مربی معروف فرانسوی- می گوید:  " آرزوی همه ما آنست که درهای خانه به روی معلم و درهای مدرسه به روی خانواده باز شود. خانواده و مدرسه به تنهائی از عهدة تربیت کامل طفل بر نمی آیند."

والدین باید بکوشند تا عادت به مدرسه و تحصیل و سازگاری با مدرسه را در دورة دبستان در فرزند بوجود آورند.

کودکان و بویژه نوجوانان باید علاوه بر مطالعات درسی از مطالعات غیر درسی- که به رشد فرهنگی آنها می انجامد- نیز برخوردار باشند.

شناخت مزاج و طبع دانش آموزان در این مقطع برای خانواده و حتی مربیان و مدیران دبستان الزامی است.

اصلاح طبع دانش آموزان برای تکوین شخصیت  متعادل و سالم نیز در این دوران از امور فراموش شده است که می بایست عملی گردد.

هماهنگی پدر و مادر در خصوص نحوة تربیت و سیاست برخورد با کودکان بر اساس وظایف ذاتی خود و ایفای نقش صحیح در این دوران الزامیست

تکالیف می بایست متناسب با توان و ظرفیت دانش آموزان باشد (متفاوت باشد) و بهتر است  مربی یک سری تکالیف اجباری و واجب و یک سری تکالیف اختیاری برای دانش آموز در نظر بگیرید.

مسائل درسی و تحصیلی کودکان:

نباید پیشاپیش فرزندان خود را پیوسته از شکست در درس و امتحانات بترسانیم، بلکه بهتر است ضمن دادن امید و تقویت مثبت، روش مطالعه صحیح، مقدمات مطالعه و زمانهای پر انرژی مطالعه را برای وی تبیین نمائیم و بطور مستقیم و غیر مستقیم ناظر بر امور تحصیلی آنان بصورت آرام باشیم.

کودکان باید یاد بگیرند که انسان ممکن است گاهی در رسیدن به هدف دچار مشکل شود و به سرعت به هدف نرسد و لذا نباید با برخورد با کوچکترین مشکل یا سختی دچار نومیدی شود و احساس شکست مطلق کند.

باید زمینه هایی فراهم کرد که کودکان موفقیت را ولو در یک زمینه خاص تجربه کنند زیرا شکست های مکرر، اعتماد نفس را از انسان سلب می کند.

اگر کودک در یک درس مشکل داشت باید به موقع با همکاری آموزشگاه (آموزگار، مشاور، مدیر و معاون و ...) نسبت به رفع آن مشکل اقدام کرد تا این معضل باعث حرکت عقب گرد فرد نشود.

هر روز پدر یا مادر باید با کودک دقایقی بطور انفرادی گفتگو کرد و از اوضاع مدرسه و کلاس و درس از او جویا شود (با روش شیرین زبانی و اینکه می خواهیم با دانش آموز خودمانی باشیم نه از حیث خبر رسانی و سخن چینی) و  باید در برابر صحبت های کودکان شنوندگان خوبی باشیم و کم حوصلگی نکنیم.

قبل از سرزنش کردن کودک بخاطر کوتاهی یا در درس یا شکست خوردن او، باید ابتدا او را بدلیل دستیابی به یک موفقیت مورد تائید و تشویق قرار دهیم.

باید بر انجام تکالیف درسی کودکان نظارت کنیم اما هرگز انجام تکالیف آنها را بر عهده نگیریم و بجای جواب دادن به سئوالات روش درس خواندن و پیدا کردن پاسخ ها را به او بیاموزیم (مگر اینکه فرد خیلی خوانده باشد و پس از خواندن و دقت فراوان متوجه نشود که ما باید او را راهنمائی کنیم)

والدین باید تلاش کنند برخی امور را بعنوان مقدمات مطالعه  برای  فرزندانشان مهیا کنند مانند اتاق مناسب، نور کافی جلوگیری از سر و صدای افراد، تلویزیون، رادیو و ...

کودکان را نباید با هم مقایسه کرد ( در خانه یا مدرسه)، مقایسه کردن، موفقیت دیگران را به رخ فرزند کشیدن، انتظارات غیر واقع بینانه از او داشتن و تفاوت های فردی را نادیده گرفتن خطاهای تربیتی مهمی هستند که گاه اثراتی ویرانگر دارند.

اگر در خانواده یک فرزند از موفقیت چشمگیری برخوردار است، نباید فرزندان دیگر را تحت الشعاع او قرار داد و عملاً آنها را انسان هایی درجه دو  به حساب آورد.

بیشتر از همه باید کودکان را به فهمیدن درس ها و تسلط بر تجزیه و تحلیل درسها تشویق نمود تا اینکه بصورت طوطی وار مطالب را حفظ کنند. حفظ کردن در گام های 1 و 3 مطالعه نهفته است.

اگر کودک شما از هوش خوبی برخوردار است، پیوسته و در حضور او و دیگران این مسئله را به زبان نیاورید و تکرار نکنید زیرا  ممکن است این کار موجب رکود فرد شود و یا اینکه زمینة خود برتری و غرور را در او بوجود آورد.

اگر کودک شما از نظر درسی استعداد کمتری دارد یا علاقه و فعالیت کمتری نشان می دهد، هرگز او را کودن، نفهم، تنبل و امثال آن نخوانید، این موجب کندی فعالیت، افت انگیزه و نهایتاً ناکامی فرد می شود.

هرگز کاری نکنیم که از اعتماد و احترام و علاقة کودک به معلم و مدرسه کاسته شود. (حتی در صورت برخورد نامناسب معلم با دانش آموز)  بهتر است موضوع را ابتدا با خود آموزگار مطرح و نسبت به بازسازی موضوع و رفع اشکال اقدام نمائیم.

حضرت پیامبر (ص): فرزندانتان را گرامی بدارید (با احترام با آنها رفتار کنید) و رفتارتان را نسبت به آنها نیکو سازید.

اگر والدین در دورة دبستان، نتوانند با کودک خود رابطه های صمیمانه برقرار سازند، در دورة بلوغ و نوجوانی به تبع اولی نمی توانند چنین کاری را انجام دهند و یا انجام این کار بسیار سخت است او عملاً ابتکار عمل تربیت فرزندش از دستش خارج می شود).

موثرترین راه نفوذ در نوجوانان و ارشاد و تربیت آنها، برقراری رابطة صمیمی با آنهاست.

همدلی و صمیمیت با کودک سرمایة گرانبهائی است که او را از بسیاری از آفت ها در دوره های بعد حفظ می کند و پیوند او را با خانواده محکم می سازد.

همدلی و صمیمت با کودک باید به موقع و در شرایط صحیح باشد و نباید در مواقعی که کودک به نوعی باید به مقداری اندک تنبیه شود صمیمیت بی جا و بد جا داشته باشیم.

در دوران دبستان، کودکان باید با نقش خاص خود بعنوان دختر یا پسر آشنا شوند و باید به گونه ای رفتار کرد که هر یک از آنها (دختر و پسر) نقش زنانه و مردانه مناسبی پیدا کنند و نباید این کار تا زمان بلوغ به تعویق بیفتد.

بسیاری از مشکلات تربیتی و حتی انحرافات اخلاقی دختران در سنین بالاتر ناشی از احساس حقارتی است که برخوردهای نامناسب در دوران کودکی و نوجوانی، در زمینه روحی آنها (تحقیر روحی و خود کم بینی دختران) دیده می شود.

برخی مادران از اینکه زن خلق شده اند نه مرد، همواره شاکی و ناراحتند و این را به صور مختلف بازگو می کنند، اظهار این موارد در حضور دختران، آنها را گرفتار عقدة حقارت می کند و احساس ارزشمندی را از آنها می گیرد و این امر باعث بسیاری از انحرافات و گرفتاری هایی در آینده می شود.

پیامبر اکرم (ص) می فرماید: "خداوند متعال نسبت به زنان مهربانتر است تا مردان"

در آموزش های اسلامی تأکید شده است که به دختران باید بیشتر از پسران محبت کرد زیرا نیاز آنها به محبت بیشتر است.

در خانه اگر حقوق و شئون مادر در خانه بصورت معقول و منطقی حفظ شود و پدر از هر گونه برخورد نامناسب و تحقیر آمیز باوری پرهیز کند، زمینه برای پیدایش عقدة حقارت و بدبینی نسبت به زندگی در دختران از بین می رود.

اگر برخورد نامناسب پدر با مادر به نحوی باشد که دختران احساس کنند که زن انسانِ "درجه دو" و موجودی پست تر از مرد است، بطور طبیعی آنها از اینکه زن خلق شده اند ناراضی و ناخشنودند و همین ناخشنودی باعث بد اخلاقی ها، کج اخلاقی ها، پر خاشگری و بسیاری از اختلالات روحی و روانی و انحرافات اخلاق بعدی وی می شود.

 
بر گرفته از سایت راز سلامت